ارزیابی بوم‌شناختی جوامع نرم‌تن در سواحل صخره‌ای استان بوشهر

مطالعه حاضر به‌منظور ارزیابی بوم‌شناختی جوامع نرم‌تن در سواحل صخره‌ای استان بوشهر، انجام شده است. نمونه‌برداری از زمستان 1388 تا تابستان1389 و طی 3 فصل سرد، معتدل و گرم انجام شد. مجموعاً چهار ایستگاه شامل بستر صخره‌ای دیلم - گناوه، بوشهر، دیر- کنگان و بستر صخره‌ای نایبند جهت نمونه‌برداری انتخاب شد. نمونه‌ها با استفاده از کوادرات 50×50 سانتی‌ متر و کاردک فلزی برداشت گردیدند و پس از ارسال به آزمایشگاه با استفاده از کلید‌های شناسایی مورد بررسی و شناسایی قرار گرفتند. مجموعاً 300 نمونه رسوب از ایستگاه‌های مورد نظر برداشت گردید. طی عملیات آزمایشگاهی در مجموع 41 گونه‌ی نرم‌تن متعلق به سه رده از شکم پایان با 65%، دو کفه‌ای‌ها با 31% و بسپاره صدفان (کیتون‌ها) با 4% کل موجودات مورد شناسایی قرار گرفتند. بیشترین تراکم به گونه‌ی Planaxis sulcatus در فصل سرد و در منطقه‌ی دیلم - گناوه تعلق داشت و کمترین تراکم به گونه‌های Conus flavidus در فصل گرم، Thais savignyi در فصل سرد و معتدل و Chama pacifica در فصل معتدل و گرم از منطقه‌ی نایبند تعلق داشت. محاسبه‌ی شاخص‌های تنوع و غالبیت نشان داد که بیشترین تنوع گونه‌ای در ایستگاه‌های مورد بررسی به منطقه‌ی نایبند و در فصل معتدل با مقداری معادل 344/3 و کمترین مقدار آن به منطقه‌ی دیلم - گناوه در فصل گرم با میزانی معادل 617/0 تعلق داشت. نتایج مطالعه نشان داد که سواحل صخره‌ای دیلم تا کنگان دارای سطح آلودگی متوسط تا بالا هستند و ثبات اجتماعات نرم‌تنان به دلیل وجود تنش، پایین است. در حالی که منطقه‌ی نایبند که به‌لحاظ تنوع گونه‌ای یکی از مناطق منحصر به فرد است فاقد آلودگی بوده و اجتماعات کفزی آن از ثبات برخوردارند و تنوع تغذیه‌ای و زیستگاهی نیز در بین آنها از رقم بالایی برخوردار است.